O futuro dos debuxos

Estando sentado no sofá facendo zapping pasei da tvg2 onde dan debuxos da miña infancia como pode ser Dragon Ball Gt, cambiei a Boing... De verdade, que están facendo cos debuxos animados?! Se hoxe son así de aburridos que pasará dentro de 40 anos!?
Eu lembro que quería sair o primeiro do colexio para chegar a casa e así poder ver os meus debuxos favoritos como podia ser Shin Chan, Doraemon, Arthur mesmo Heidi un mito disto xa jeje, agora esos debuxos tan educativos sen ningun mal nin fin mais co de entretener o público mais infantil convertiuse nun tipo de series de tipo de loitas, mais feitos a traves de ordenador mais non sei explicalo mais do futuro, cun diseño un pouco futurista.

 Pasamos de ver debuxos de debuxantes, a ver debuxos de ordenadores e no 2040 esos debuxos van a ser ainda mais futuristas ata chegar a un punto no que xa non serán debuxos, senón videoxogos para ver porque estase perdendo esa esencia hoxe encendes a tele e canles coma Disney Channel sempre con debuxos de moita fama como Mickey Mouse pasaron a ser series para nenos pequenos mais que aburridas, xa non producen o gozo dos nenos como sentía eu na miña niñez e que estou imaxinando un futuro con só debuxos de robots, de loitas como agora que van por mal camiño e fan os nenos cada vez mais hiperactivos ou  esa e polo menos a miña impresión, se algun de vos e productor de debuxos por favor.. Volvede a esencia!

Chegaremos a algures?

Hoxe coma a maioria de cidadans Galegos, dia 20 de maio, a miña nai está a mirar os recibos que ten e o diñeiro que lle queda para acabar este mes, os recibos xa pagos ( luz, gas,auga,hipoteca) ai que sumarlle a comida de cada semana, a gasolina do coche, o pago do portal, seguro do coche..
Estamos no ano 2014 en pleno seculo XXI e ainda hoxe en dia as familias como a miña que somos mileuristas non chegamos facilmente a fin de mes, sempre hai que argallar e facer algo para que o diñeiro chegue e mes a mes esa é unha das preocupacions da miña nai e cada vez de mais habitantes Galegos. Pois ben e de dicir que miña nai ten un pequeno traballo e ademais cobra unha pensión, ou sexa que en teoria eso deberia chegar, pero non.. e vouvos decir por que non

E ben ahi o tedes a comparacion de Galicia con respecto a outras comunidades autónomas de España, en Galicia as pensions son as mais baixas de toda España, e ademais a media esta fixada en 782,26 euros o mes, vos creedes que se pode vivir con ese diñeiro?

Se estamos así agora, epoca de en teoria crecemento segun o presidente do goberno, como estaremos no ano 2040? Canta xente terei que ver cos meus ollos tirada polas ruas sen un carto para comer?

Isto señores vai ir cada vez a peor debido a que entre o 2030 e o 2040, o gasto en pensions se situará no 13 % do PIB, dende o 8 % actual. A cifra entra dentro das recomendacions da Unión Europea. Sen a reforma, as estimaciones levan ata o 17 % do PIB o gasto para esa década. E sabedes cal é a reforma? traballar mais e dicir subir a idade de xubilación ainda mais a este paso morreremos traballando, so espero que no 2040 a xente viva mellor que agora e que cada vez que dou un paseo por Ferrol non teña que ver cada 10 metros a xente durmindo na rúa, isto é unha verdadeira mágoa.

Onde imos a chegar?

Buscando un tema do que falar, veuseme a cabeza que teño que botar gasolina no coche, e ben cara que está. Onde chegaremos co precio da gasolina? Posto que vivimos nun lugar onde a gasolina págase a precio de ouro, onde as empresas comercian con ela de forma abultada, e o estado nos meten no precio dela multiples impostos como puede ser el céntimo sanitario que hay que pagar. Pois ben, según parece como por outro lado é lóxico o petroleo esta a escasear cada vez mais, e iso influe en que sexa moito mais dificil conseguilo polo tanto sube o precio da gasolina. Eu penso que e é fundamental na nosa vida actual o petroleo porque ainda que se creen automóbiles electricos, de bioetanol ou de gas, estos vehiculos teñen un prezo que unha persoa normal non poderia pagar nin de broma ou sexa que non existe outra solucion posible, pareceme indignante que teñamos a gasolina a un precio moi superior en comparacion con outros lugares do mundo, aqui un litro pode custar sobre 1,40 euros/l mentres que en por exemplo en Abu Dhabi o precio non e mais que 0,38 cent/l unha diferencia abismal, como estaremos no 2040?

Pois ben o ter cada vez menos petroleo o mundo o precio de por si subira, pero se ainda lle poñen impostos a xente acabara por non poder permitirse o que para alguns hoxe en dia por moi triste que pareza sexa un luxo, xa é hora de tomar medidas posto que isto solo pode ir a peor, ai que tomar alternativas distintas dunha vez xa que a min este tema doeme porque eu tamén o sufro.

O futuro.

Púxenme a pensar en que me deparará o futuro. E iso sucedeu debido a que o meu profesor de Historia de Galicia meteume o puntiño de ter intriga, pois ben eu vexo un futuro moi negro. Quería tratar de algo tan presente na actualidade como poden ser as redes sociais, como irán a evolucionar?. O único certo a día de hoxe é que as redes sociais cada vez están mais a orde do día as redes sociais e apricación para o móvil como pode ser Whats app, Telegram ou mesmo o Line. Aplicacións de mensaxeria instantanea, se seguimos esa evoluciñon estas aplicacións tanto de mensaxeria instantanea coma de redes sociais farannos a vida un pouco peor, e por que digo isto? Porque se xa a día de hoxe perdemos a esencia de poder baixar a calle para poder falar cos nosos amigos, que poderá ocorrer no futuro?... Estas redes sociais están a romper as relacions da xente, non só amizades por tonterias, senón que tamén relacións e mesmo lamentablemente tamén para fins poucos ortodoxos e violentos. Se a día de hoxe a xente enfádase porque conectaste o Facebook e non lle falas, dentro de uns anos cando as novas xeneracións collan ainda mais de pleno estas redes que ocorrerá? E que isto pareceme un despipote. Chegar a ter disputas por unha simple conexión un comentario serio que cataloga a xente de soso ou borde e provocar pareceme algo moi triste, onde quedou o de chamar por telefono ou ir timbrar a casa da xente os teus amigos para que poidan baixar a falar un pouquiño? De verdade a xente cree que con isto non facemos mais que avanzar, pero eu creo que no ano 2040 seremos un pouco mais pobres en riqueza por estas cousas ata chegar o punto de que algún dia falaremos dende o salón coa nosa nai que está na cociña polo Whats app, algo cando menos lamentable e moi triste. E iso que nosa xeración está comezando con isto pois isto só acaba de comezar. O que nos espera!.

Cultura Ferrol.

Para min no apartado de cultura e nestas fechas non podo facer mais que destacar a Semana Santa Ferrolá, ben sei que o meu profesor de Historia de Galicia Manolo non a considera unha das importantes, pero eu creo que se equivoca eu considero que é das maiores de Galicia, e tamén por que non de España, e digo isto pola cantidade de xente doutros lugares de España que veñen a Ferrol a ver a Semana Santa. O miércoles aproveitei un paseo por Doniños para ver a paisaxe e sacar unhas fotos cando o meu lado caeu unha pelota de fútbol, e permitiume iso entablar conversación cunha persoa , que veu desde Madrid coa súa familia para desfrutar destas fechas aquí en Ferrol, e que parecíalle das mais fermosas de Galicia. Eu creo que este acontecemento e reputación nos permite que entre un gran capital que falta fai, e a min persoalmente ainda non ser o maior creente disto pareceme realmente fermosa, pola cantidade de xente dende nenos a anciáns que se agrupan nas calles de Ferrol. Que saibas Manolo, que a nosa Semana Santa é verdaderamente fantástica e está considerada Festa de Interése Turístico Internacional e isto non o ten calquera cidade. Neste ano 2014 roza o 100 % de ocupación os hoteis da zona o Xoves e Venres e un 92 % o fin de semana e que ata un total de 200.000 persoas vanse concretar na Semana Santa ferrolá, sen dubida algo o alcance de moi poucos lugares e sabedes que penso eu ? Manolo ti que es do sur de Galicia tes envexa de que sexa mais fermosa que aló jeje, sen dúbida e unha das poucas cousas que aquí en Ferrol podemos sacar peito.

Gabriel García Marquez

Gabriel García Marquez (1927-2014) foi un escritor novelista e periodista colombiano que en 1982 recibiu o Premio Nobel de Literatura. E como morreu esta semana adícolle esta entrada.
Vos diredes, que ten que ver isto coa cultura en Galicia? pois ben, ten que ver e moito xa que este escritor
ten raices Galegas, sorprende leer as reiteradas afirmacions de Gabriel García Márquez sobre seus antepasados galegos, pero ahí están, en artículos o en declaracions, como as anotadas polo seu amigo Plinio Apuleyo Mendoza en El olor de la guayaba (1982). «Meus avos eran descendientes de galegos, e moitas das cousas sobrenaturais que me contaban proveñían de Galicia», decía García Márquez. En 1983, literalmente extenuado polo axetreo de ganar o Nobel, visitou na Moncloa a Felipe González, recién elexido presidente do Goberno, e lle confesou a sua necesidade inaplazable de tomarse un descanso. García Márquez contabao logo coas siguientes palabras: «Decidín regalarme na realidad uns dos meus soños máis antigos: coñecer Galicia».
Aquela visita fructificou nun artículo revelador e inolvidable do escritor titulado Viendo llover en Galicia, que, conten unha das máis felices e atinadas visions de Compostela e do ser galego. «La ciudad -dice el escritor- se impone de inmediato, completa y para siempre, como si se hubiera nacido en ella». García Márquez buscaba literalmente as suas raíces e as encontróu! Por ello comezou seu artículo segun nos conta no diario "La Voz de Galicia" cunha frase inequívoca do Che Guevara: «La nostalgia empieza por la comida». Porque tamén para él «la nostalgia de Galicia había empezado por la comida, antes de que hubiera conocido la tierra». E dicir, pola comida que facía a sua avoa, os panes do vello forno e os «jamones deliciosos» cuyo sabor se lle «quedó grabado para siempre en la memoria del paladar». Un sabor que volveu a encontrar en Galicia. Por ello terminaba preguntándose se non había empezado «a ser víctima de los mismos desvaríos de su abuela. Entre gallegos -ya lo sabemos- nunca se sabe».

Cómic Galicia

Para falar de cultura en Galicia, hai que falar de moitas cousas como cine, literatura, lendas, historias, feitizos... e sen dubida unha das miñas paixons de novo e ainda hoxe para matar o aburrimento tamén, o cómic.
E lémbrome que un dos mellores cómics galegos foi o de Golfiño cómic o cal conseguíase co diario "La voz
de Galicia" pois ben, Golfiño  foi un dos poucos comics en galego adicado ao público infantil de cómics, hoxe en dia conservo algúns dos exemplares que contiña xogos, adiviñanzas e moitas moitas aventuras, Golfiño sin dúbida faime recordar as tardes na aldea, da man do meu avó, que cando él durmía a sesta, eu collia a revista e pasábame todo o rato con ela ata a hora de merendar, sen dúbida marcou un recordo especial na miña vida.
Golfiño xurdiu en 1999 case ao mesmo tempo ca revista Elipse que ia dirixido o público adulto, adoptou cadencia mensual a partires do ano 2000 con Miguel Vazquez Freire as riendas da dirección e coa colaboración de Miguel Anxo Prado, Xaquín Marín, Norberto González, Kiko da Silva ou James Fisher.
Durou ata o ano 2004. Na sua etapa final chegou a alcanzar unha tirada superior a 160.000 copias, que eran distribuidas todos os domingos gratuitamente coa Voz de Galicia. Seu último número foi o 89.

Mamasunción ( Chano Piñeiro ) .

A inspiración para esta cortometraxe procede dun recordo infantil de Chano do seu Forcarei (Pontevedra) natal. Mamasunción, é unha cortometraxe de Chano Piñeiro que reflexa a emigración en Galicia , nela a protagonista Asunción é a nai de un mozo emigrado o estranxeiro a cal só quere volver a ver o seu fillo que esperou durante 40 anos. Sendo analfabeta como era non pode leer a carta que lle mandan e ten que pedir que lla lean , e lle comunican que o seu fillo cando ia a volver a sua vila, morre e queda de herdeira da súa fortuna... Pero iso a ela non lle importa en absoluto, e de feito quema os feixes de cartos, reflexa a súa tristeza por saber que vai morrer sen volver a ver a seu fillo. Esta pelicula recórdame os tempos de antes non só polo contexto que se ve nela, senón tamén porque algo parecido sucedeulle a irmá de miña avoa, quen tiña un fillo emigrado en Arxentina o cal morreu moi novo alí nun accidente de tráfico cando foi para aló a gañar diñeiro, cando enterouse da morte do seu fillo, o que ia herdar non era moito pero para nada lle importou ela caeu nunha depresión por saber que ia morrer sen volver a ver o seu fillo. Na pelicula reflíctese tamén a avaricia da sociedade que ainda a día de hoxe sucede, querían roubarlle a Asunción a sua herdanza, algo que na miña opinión por unha parte entendoa porque a señora non a quere e eles son moi pobres, pero por outra non me gusta nada xa que non lles pertence, e tratan a Asunción de unha mala maneira todos os veciños...

Tamén considero que Piñeiro analiza a Galicia rural víctima da emigración. Coa sua cámara capta ese realismo crudo plagado de costumismo que nos permite facer unha idea dunha época e un lugar, Galicia. O autor inspirouse nun caso real onde a señora esperou 50 anos unha carta do seu fillo, fillo que teoricamente apareceu na sua casa e que finalmente a protagonista dixo que non era o seu fillo, nese momento a Chano se lle ocurreu mezclar dúas historias.
A pelicula foi filmada en Rubillos ( Ourense ) onde naceu a súa muller Mari luz, Chano pensou que sin cine non habia cultura, Mamasunción marca o punto de partida, e é unha das primeiras peliculas feitas coa axuda da xunta e iso fixo posible que se puidera facer. O equipo técnico era completamente de fora.
Chano Piñeiro tiña a enfermidade de Krome e morreu, no ano 1995 por culpa en parte dos seus malos coidados durante a rodaxe doutra película moi coñecida galega chamada Por sempre Xonxa.

O famosisimo guerrilleiro antifranquista galego.

Benigno Andrade García (Mesia, A Coruña, 22 de outubro de 1908 - A Coruña, 07 de agosto de 1952), máis coñecido como Foucellas,  foi un famoso guerrilleiro anarquista español.
Naceu en Foucellas , que tivo lugar alcume , na parroquia de Cabrui ( Mesia , A Coruña, Galicia). El frecuentou a escola primaria na cidade e moi novo,  traballou no campo. Máis tarde, mudouse para Leon para traballar nas minas de carbón de Fabero , en Ponferrada.
Casado con María Pérez, tivo dous fillos, Josefa e Sergio . A súa esposa traballaba na casa do médico local , Manuel Calvelo , que, xunto coa súa muller Isabel Ríos Lazcano dirixido a célula comunista chamado Curtis Republicano Sociedade Radio en Curtis Comunista , que simpatizaba con Foucellas .
Despois afiliado á CNT, a eclosión da Guerra Civil alistar -se no título dunha columna de La Coruña , para reunirse coa cidade e asumir a agrupación de golpe , el volveu para Curtis. El participou dunha busca de armas e outros dinamita na estación de tren e Teixeiro , temendo represalias dos sectores fascistas , comezou a montar. Durante a guerra estaba doente con difteria e pasou convalecente e escondido en varios lugares no Concello.Recuperado e aínda non activamente demandado pola Garda Civil, asumiu, ao redor do ano 1941, un grupo guerrilleiro ( maquis ) actuando principalmente en Sobrado e Arzúa formado principalmente por fuxitivos prisioneiros republicanos Batallóns de castigo disciplinario que existía naquela época en Galicia.
El logo adquiriu a reputación de ter un nariz para evitar emboscadas , viñeron das actividades de "espía" a irmá Consuelo , que traballou na sede da Garda Civil . En 1943 o grupo pasou Freijo Tenente Lugo, actuando principalmente na zona de Curtis . Ferido pola súa propia arma fortuitamente en marzo de 1943 , foi trasladado a Coruña, onde é operado baixo un nome falso no Sanatorio San Nicolás , situada na Praza de Vigo. A súa ousadía era tanta que , durante a súa convalecencia asistiu a partidos do Depor , xa que era seguidor do seu porteiro, Acuña. En 1945 ,se lle atrivue a morte do  Garda Civil  Manuel Bello en Curtis .
En 1947 volveu á montaña , aínda que a súa actividade comeza a declinar , como moitos dos seus compañeiros soldados mortos en emboscadas e enfrontamentos . En abril deste ano trasladouse a Pontevedra como xefe da Fifth Group. En outubro de 1949 escapa da emboscada tendida a Riqueche por parte da Garda Civil , xefe do destacamento Cortizas .
Nos anos 50 e 51 , os destacamentos da guerrilla xa esgotados, mudouse para a zona de Betanzos , na compañía de Manuel Villar, Manolito , que actuou como único enlace. O 9 de marzo de 1952, foi detido en Costa da páxina, Oza Ríos , obtendo mortos e outro guerrilleiro Manolito ea Garda Civil Cesáreo Ten, e Benigno ferido na perna.
Terriblemente torturada pola Garda Civil, confesou a axuda que lle dera moitos alcaldes dereitistas na área. Foi xulgado por corte marcial o 26 de xuño de 1952 e condenado á morte, sentenza executada o 7 de agosto do mesmo ano , na prisión da Coruña , polo garrote e ser enterrado nunha fosa común no cemiterio de San Amaro.
A vida de Benigno Andrade está escurecida pola lenda forxada polo pobo, que atribuíron todo tipo de actos, na medida en que os guerrilleiros galegos foron chamados " Foucellas " en xeral. El atribuíu moitas performances, aínda que é certo que moitos criminais e bandidos comúns culparon Foucellas dos seus crimes, por mor da súa gran fama.

Aqui vos deixo un video do acto homenaxe a Foucellas no seu pobo.

Rebeldía Castrista

A min en especial esa palabra, Rebeldía non me di nada, etimoloxicamente esa palabra significa: Condición o carácter de rebelde (que no se sujeta a cierta autoridad), pero xa que teño que facer algo respecto a iso e encima unilo con Galicia só se me ven a mente tras moito investigar Fidel Castro...
Vos diredes pero se Fidel Castro é Cubano, non ten iso nada que ver con Galicia e si en efecto él é cubano, pero ten raices Galegas posto que seu pai Anxo Castro Argiz naceu en Láncara(Lugo) unha zona rural do sur este de Lugo cerca de Becerreá, pois ben Anxo Castro era un campesiño galego que emigrou a cuba a combatir co exército español contra os cubanos, trala fin da guerra foi repatriado pero aló por 1905 podeu volver a isla convertindose nun rico terrateniente, o que é a vida rapaces, loitou contra os cubanos o pai do revolucionario cubano por excelencia Fidel Castro. Pois este homiño tan patriota español casouse cunha mestra de Birán onde el traballaba, e tivo cinco fillos. Anos mais tarde decidiu contratar a inmigrantes españois en Cuba e unha das mulleres Lina Ruz González a que convertiu na sua cociñeira e que tiña 19 anos cando el tiña 47, casouse con ela cando morreu a sua muller e tivo dous fillos Fidel e Raul Castro, e dicir estos dous comunistas son fillos de nai e pai españois. Anxo Castro finou en 1956 en Biran a causa dunha emorraxia intestinal na praia das coloradas os 80 anos, pois ben dito esto quedome asombrado o saber que o actual mandatario cubano Raul Castro é fillo dun español, e que o maior rebelde e revolucionario e politico cubano Fidel Castro e tamen o fillo de este home, sen dubida os tres tiñan pensamentos moi distintos, e o mesmo tempo parexos.

Mauriz Ferro / Diaz Diaz

Roberto Mauriz Ferro ( 2-10-1931 ) nacido en Cuba, fillo de pais cubanos si ese é o meu avó materno e ademais o meu padriño, meu avó veu cara a Galicia no ano 1936 con só 5 anos de idade, tivo que vir nun longo viaxe en barco cruzando o atlántico viaxe que lle levou bastante tempo.
En verdade só vos podo falar del de poucas cousas que me foi contando porque nunca lle preguntei como foi a súa vida de xoven ainda que teño algún documento de él, agora arrepintome porque finou o ( 30-9-2011 ) no na residencia de catabois en Ferrol, esto quere dicir que xa non lle podo preguntar por a súa vida para este traballo pero malia a iso vouvos contar algunhas cousiñas...

Meu avó Roberto, coñeceu a miña avoa Mercedes Diaz Diaz (2-4-1936)  finou o dia (14-1-2002) os anos 50 nunha festa en Cerdido, estivo moitos anos de noivazgo con ela ainda sabendo que ela tiña unha enfermidade crónica nun pulmón e tiña que ter algunhas precaucións, casaronse na década de 1960 en San Martiño do Couto, viviron toda a súa vida na mesma casa na rúa Cornido no Couto, esa casa que antes era dos pais da miña avoa e que quedou para eles e que manteño eu o día de hoxe, miña avoa traballaba na horta, acordome que meu avo comezou a boxear para gañar diñeiro para comer nos anos 50 e mesmo chegou a loitar co que mais tarde seria campeon galego de boxeo José González Dopico, cando o deixou e puido ter un traballo mellor traballou para Ceramicas onde gañaba creo recordar 100 pesetas, no ano 1975 entrou a traballar en Astano coma soldador e alí permaneceu traballando ata o seu retiro. Meu avó foi unha persona que eu estrano moito posto que estiven moi pegado a él dende sempre, incluso viviu conmigo na miña casa bastantes anos.

Miña avoa pola súa parte deixou viuvo a meu avó no ano 2003 cando finou, a súa historia e curiosa porque un medico privado bastante coñecido e sen titulacion que exercia en Piñeiros recetoulle un medicamento que non podía tomar e levouna a morrer, o día seguinte de enterarse que habia morto foi a casa dela e pediulle ese medicamento o meu avó quen moi inxenuo llo deu e cerrou a consulta foise de Piñeiros e xamáis o volvimos a ver, da miña avoa se bastante menos debido a que morreu cando eu era moi pequeno , e ademais nunca tiven tan boa relación coma co meu avó ... unha magoa

Esquela virtual que atopei de meu avó Roberto.

Eu indignado.

Hoxe día 25 de Febreiro de 2014, é un día triste para min, posto que presenciei unha cousa que presenciei moitas veces pero xamais fixome quedarme pensando coma hoxe e que está ahi en calquer recuncho diante de todo o mundo. Hoxe despois do meu exame de Literatura a segunda hora, propúxenme sair do instituto para airearme un pouco polo centro de Ferrol e estirar as pernas que non está nada mal de vez en cando... Pois ben, indo cara a praza de Armas cruzeime polo camiño a 4 sen teito pedindo diñeiro polas esquiñas pasando frío e mollandose, eu sintoo moito non recrimino a xente o non darlles unha axuda porque eu tampouco o fago, e non o fago primeiramente porque tampouco vou sobrado de recursos economicos e coma min miles de persoas, e mais en ferrol co paro que existe aqui ultimamente, pero o que si recrimino é que a xente non loite por axudarlles, xa que non só e axudar a un sen teito calquera senón que o día de maña poden estar axudandose a si mesmos porque nunca se sabe o que nos depara o futuro e eso fixome pensar e fixome pensar moito en como o imos a arranxar isto e como imos loitar? Pois ben loitemos contra este capitalismo e estas promesas incumpridas do goberno actual, pero que non só é este goberno esque calquera que manda son corruptos, de verdade non hai ningun partido nin xefe que pense de verdade no seu estado e no seu pais antes de pensar no seu beneficio propio economico?. Eu vexo cada vez mais novas de politicos que roubaron diñeiro, novas de xente que vai a carcel por roubar alimentos nun super e banqueiros e xente importante que rouba millons de diñeiro da xente de a pie sigue as suas anchas pola rúa, que os bancos cada vez axudan mais a xente,  bueno, axudar non, quero dicir que lles concede créditos a xente créditos que teñen que devolver cos seus intereses pero eu penso, se hai diñeiro para salvar os bancos, por que non hai diñeiro para salvar a todala xente que esta sin un teito habendo miles de pisos e casas na nosa comarca deshabitados e pudrindo?, en serio non pode o noso goberno tan sequera deixarlles entrar nalgún sitio con teito?, eu rio por non chorar cando vexo xente que entra de ocupa nalgunha casa so para refuxiarse esa persoa e a súa familia e a policía sacanos de mala maneira e incluso múltanos... Como queren que paguen ese diñeiro da multa se nen sequera teñen para comer? o que estamos vivindo é de tolos, isto e todo un sen sentido que a min persoalmente cada día deixame mais alucinado a verdade eu creo que para estas inxustizas o maior rebelde que hai son eu porque cando algo pareceme mal o digo e non me calo, e creo que a unica maneira que teño para arranxar esto pola miña parte e ter ben pensado que ningun dos gobernos punteiros merece meu voto nas próximas eleccións, e espero que moita xente coma min se rebele e deixe de dicir coma os meus amigos eu non voto total meu voto non vai cambiar nada, pois ben eso nunca se sabe, iso si sabedeo, co meu voto non contedes.

Onde imos a parar?

O acto mais rebelde que recordo así sen pensar moito é o que me pasou onte, xa que e o que está mais cerca do meu presente, pois ben... Estaba eu tan tranquilo vendo un partido de futbol sala cando de repente, o Whats app deixou de funcionar... Algo nada tráxico para min, posto que podo sobrevivir perfectamente sen el pero dinme cousa dunha cousa no descanso, victima do aburrimento abrin unha famosa e moi utilizada rede social chamada Twitter, pois ben, só habia xente queixandose e rebelandose en contra do whats app buscando coma tola outra alternativa e incluso chegou a ser "Trending topic" , isto sinceramente pareceme moi moi triste. Pareceme realmente vergoñento e triste que en tempos coma este no que estamos politicamente retrocedendo debido a que estos tempos cada vez vamos mais cara atras a volta o franquismo debido a que xa non contan coa opinión da xente este goberno de dereitas, a xente xoven coma min que ten que loitar polo seu futuro que xa non somos nenos, so estén preocupados por se lles funciona o Whats app, mulleres que enfadaronse mais onte polo do whats app que pola nova lei do aborto, cando se eu fose muller revelariame (e ainda sendo home revelome) contra a ultima lei do aborto que para nada comprendo, porque o que nos veñen a decir é que a muller xa non ten nin dereito a decidir sobre o seu corpo...
Esta historia pareceme moi triste de verdade, cara onde imos así?.

De labregos a labregos

Manuel Gonzalez Luaces (16-9-1930) era o meu avó, nacido en Cerdido. Fillo de pais labregos e el por conseguinte labrego malia que pasou algunha etapa de su vida indo a pescar de forma furtiva e na industria da madeira.

Casou con Pilar Rodriguez Teijido e tivo tres fillos Arturo, Victor e Xose Manuel , os cales seguiron os seus pasos e meteronse a facer a mili dende moi novos e anos mais tarde adicaronse a carpintería .

Manolo e Pilar coñeceronse sobre os anos 40, anos nos que existia unha dictadura bastante dura, ambolos dous naceron en cerdido, lugar onde se coñeceron, pasaron de traballar ali de labregos a servintes dunha casa en as pontes, lugar onde tiveron a súa primeira casa e onde naceron os seus fillos ... 

 A miña avoa Pilar (20-2-1928), coma meu avo era labrega adicabase a coidar os nenos, e servirlle a xente con mais diñeiro axudando nas casas, ela e analfabeta debido a que nunca puido ter unha digna educación 

Nesta foto da dereita sale a miña avoa, o seu primer fillo arturo e meu avo, a dereita da miña avoa sale a sua nai do que xa non se acorda do nome...

Tratase e acordase vagamente do día da morte de Franco, no que eles estaban traballando e tras a noticia reunironse todos na casa e festexarono de maneira timida cun bo caldo, que para eles era todo un manxar todo isto debido a medo de posibles danos da policia .