Mauriz Ferro / Diaz Diaz

Roberto Mauriz Ferro ( 2-10-1931 ) nacido en Cuba, fillo de pais cubanos si ese é o meu avó materno e ademais o meu padriño, meu avó veu cara a Galicia no ano 1936 con só 5 anos de idade, tivo que vir nun longo viaxe en barco cruzando o atlántico viaxe que lle levou bastante tempo.
En verdade só vos podo falar del de poucas cousas que me foi contando porque nunca lle preguntei como foi a súa vida de xoven ainda que teño algún documento de él, agora arrepintome porque finou o ( 30-9-2011 ) no na residencia de catabois en Ferrol, esto quere dicir que xa non lle podo preguntar por a súa vida para este traballo pero malia a iso vouvos contar algunhas cousiñas...

Meu avó Roberto, coñeceu a miña avoa Mercedes Diaz Diaz (2-4-1936)  finou o dia (14-1-2002) os anos 50 nunha festa en Cerdido, estivo moitos anos de noivazgo con ela ainda sabendo que ela tiña unha enfermidade crónica nun pulmón e tiña que ter algunhas precaucións, casaronse na década de 1960 en San Martiño do Couto, viviron toda a súa vida na mesma casa na rúa Cornido no Couto, esa casa que antes era dos pais da miña avoa e que quedou para eles e que manteño eu o día de hoxe, miña avoa traballaba na horta, acordome que meu avo comezou a boxear para gañar diñeiro para comer nos anos 50 e mesmo chegou a loitar co que mais tarde seria campeon galego de boxeo José González Dopico, cando o deixou e puido ter un traballo mellor traballou para Ceramicas onde gañaba creo recordar 100 pesetas, no ano 1975 entrou a traballar en Astano coma soldador e alí permaneceu traballando ata o seu retiro. Meu avó foi unha persona que eu estrano moito posto que estiven moi pegado a él dende sempre, incluso viviu conmigo na miña casa bastantes anos.

Miña avoa pola súa parte deixou viuvo a meu avó no ano 2003 cando finou, a súa historia e curiosa porque un medico privado bastante coñecido e sen titulacion que exercia en Piñeiros recetoulle un medicamento que non podía tomar e levouna a morrer, o día seguinte de enterarse que habia morto foi a casa dela e pediulle ese medicamento o meu avó quen moi inxenuo llo deu e cerrou a consulta foise de Piñeiros e xamáis o volvimos a ver, da miña avoa se bastante menos debido a que morreu cando eu era moi pequeno , e ademais nunca tiven tan boa relación coma co meu avó ... unha magoa

Esquela virtual que atopei de meu avó Roberto.