Cultura Ferrol.

Para min no apartado de cultura e nestas fechas non podo facer mais que destacar a Semana Santa Ferrolá, ben sei que o meu profesor de Historia de Galicia Manolo non a considera unha das importantes, pero eu creo que se equivoca eu considero que é das maiores de Galicia, e tamén por que non de España, e digo isto pola cantidade de xente doutros lugares de España que veñen a Ferrol a ver a Semana Santa. O miércoles aproveitei un paseo por Doniños para ver a paisaxe e sacar unhas fotos cando o meu lado caeu unha pelota de fútbol, e permitiume iso entablar conversación cunha persoa , que veu desde Madrid coa súa familia para desfrutar destas fechas aquí en Ferrol, e que parecíalle das mais fermosas de Galicia. Eu creo que este acontecemento e reputación nos permite que entre un gran capital que falta fai, e a min persoalmente ainda non ser o maior creente disto pareceme realmente fermosa, pola cantidade de xente dende nenos a anciáns que se agrupan nas calles de Ferrol. Que saibas Manolo, que a nosa Semana Santa é verdaderamente fantástica e está considerada Festa de Interése Turístico Internacional e isto non o ten calquera cidade. Neste ano 2014 roza o 100 % de ocupación os hoteis da zona o Xoves e Venres e un 92 % o fin de semana e que ata un total de 200.000 persoas vanse concretar na Semana Santa ferrolá, sen dubida algo o alcance de moi poucos lugares e sabedes que penso eu ? Manolo ti que es do sur de Galicia tes envexa de que sexa mais fermosa que aló jeje, sen dúbida e unha das poucas cousas que aquí en Ferrol podemos sacar peito.

Gabriel García Marquez

Gabriel García Marquez (1927-2014) foi un escritor novelista e periodista colombiano que en 1982 recibiu o Premio Nobel de Literatura. E como morreu esta semana adícolle esta entrada.
Vos diredes, que ten que ver isto coa cultura en Galicia? pois ben, ten que ver e moito xa que este escritor
ten raices Galegas, sorprende leer as reiteradas afirmacions de Gabriel García Márquez sobre seus antepasados galegos, pero ahí están, en artículos o en declaracions, como as anotadas polo seu amigo Plinio Apuleyo Mendoza en El olor de la guayaba (1982). «Meus avos eran descendientes de galegos, e moitas das cousas sobrenaturais que me contaban proveñían de Galicia», decía García Márquez. En 1983, literalmente extenuado polo axetreo de ganar o Nobel, visitou na Moncloa a Felipe González, recién elexido presidente do Goberno, e lle confesou a sua necesidade inaplazable de tomarse un descanso. García Márquez contabao logo coas siguientes palabras: «Decidín regalarme na realidad uns dos meus soños máis antigos: coñecer Galicia».
Aquela visita fructificou nun artículo revelador e inolvidable do escritor titulado Viendo llover en Galicia, que, conten unha das máis felices e atinadas visions de Compostela e do ser galego. «La ciudad -dice el escritor- se impone de inmediato, completa y para siempre, como si se hubiera nacido en ella». García Márquez buscaba literalmente as suas raíces e as encontróu! Por ello comezou seu artículo segun nos conta no diario "La Voz de Galicia" cunha frase inequívoca do Che Guevara: «La nostalgia empieza por la comida». Porque tamén para él «la nostalgia de Galicia había empezado por la comida, antes de que hubiera conocido la tierra». E dicir, pola comida que facía a sua avoa, os panes do vello forno e os «jamones deliciosos» cuyo sabor se lle «quedó grabado para siempre en la memoria del paladar». Un sabor que volveu a encontrar en Galicia. Por ello terminaba preguntándose se non había empezado «a ser víctima de los mismos desvaríos de su abuela. Entre gallegos -ya lo sabemos- nunca se sabe».

Cómic Galicia

Para falar de cultura en Galicia, hai que falar de moitas cousas como cine, literatura, lendas, historias, feitizos... e sen dubida unha das miñas paixons de novo e ainda hoxe para matar o aburrimento tamén, o cómic.
E lémbrome que un dos mellores cómics galegos foi o de Golfiño cómic o cal conseguíase co diario "La voz
de Galicia" pois ben, Golfiño  foi un dos poucos comics en galego adicado ao público infantil de cómics, hoxe en dia conservo algúns dos exemplares que contiña xogos, adiviñanzas e moitas moitas aventuras, Golfiño sin dúbida faime recordar as tardes na aldea, da man do meu avó, que cando él durmía a sesta, eu collia a revista e pasábame todo o rato con ela ata a hora de merendar, sen dúbida marcou un recordo especial na miña vida.
Golfiño xurdiu en 1999 case ao mesmo tempo ca revista Elipse que ia dirixido o público adulto, adoptou cadencia mensual a partires do ano 2000 con Miguel Vazquez Freire as riendas da dirección e coa colaboración de Miguel Anxo Prado, Xaquín Marín, Norberto González, Kiko da Silva ou James Fisher.
Durou ata o ano 2004. Na sua etapa final chegou a alcanzar unha tirada superior a 160.000 copias, que eran distribuidas todos os domingos gratuitamente coa Voz de Galicia. Seu último número foi o 89.

Mamasunción ( Chano Piñeiro ) .

A inspiración para esta cortometraxe procede dun recordo infantil de Chano do seu Forcarei (Pontevedra) natal. Mamasunción, é unha cortometraxe de Chano Piñeiro que reflexa a emigración en Galicia , nela a protagonista Asunción é a nai de un mozo emigrado o estranxeiro a cal só quere volver a ver o seu fillo que esperou durante 40 anos. Sendo analfabeta como era non pode leer a carta que lle mandan e ten que pedir que lla lean , e lle comunican que o seu fillo cando ia a volver a sua vila, morre e queda de herdeira da súa fortuna... Pero iso a ela non lle importa en absoluto, e de feito quema os feixes de cartos, reflexa a súa tristeza por saber que vai morrer sen volver a ver a seu fillo. Esta pelicula recórdame os tempos de antes non só polo contexto que se ve nela, senón tamén porque algo parecido sucedeulle a irmá de miña avoa, quen tiña un fillo emigrado en Arxentina o cal morreu moi novo alí nun accidente de tráfico cando foi para aló a gañar diñeiro, cando enterouse da morte do seu fillo, o que ia herdar non era moito pero para nada lle importou ela caeu nunha depresión por saber que ia morrer sen volver a ver o seu fillo. Na pelicula reflíctese tamén a avaricia da sociedade que ainda a día de hoxe sucede, querían roubarlle a Asunción a sua herdanza, algo que na miña opinión por unha parte entendoa porque a señora non a quere e eles son moi pobres, pero por outra non me gusta nada xa que non lles pertence, e tratan a Asunción de unha mala maneira todos os veciños...

Tamén considero que Piñeiro analiza a Galicia rural víctima da emigración. Coa sua cámara capta ese realismo crudo plagado de costumismo que nos permite facer unha idea dunha época e un lugar, Galicia. O autor inspirouse nun caso real onde a señora esperou 50 anos unha carta do seu fillo, fillo que teoricamente apareceu na sua casa e que finalmente a protagonista dixo que non era o seu fillo, nese momento a Chano se lle ocurreu mezclar dúas historias.
A pelicula foi filmada en Rubillos ( Ourense ) onde naceu a súa muller Mari luz, Chano pensou que sin cine non habia cultura, Mamasunción marca o punto de partida, e é unha das primeiras peliculas feitas coa axuda da xunta e iso fixo posible que se puidera facer. O equipo técnico era completamente de fora.
Chano Piñeiro tiña a enfermidade de Krome e morreu, no ano 1995 por culpa en parte dos seus malos coidados durante a rodaxe doutra película moi coñecida galega chamada Por sempre Xonxa.